Cake uit een zak

Vandeweek kreeg ik een zak aardbeiencakemix cadeau uit een heel fatsoenlijke winkel. Boter en eieren toevoegen en hop, de oven in. Maar wacht eens, zijn de suiker en de bloem dan al gemengd? Voor mij is de basis van een perfect luchtige cake een mengsel van boter en suiker dat tien minuten gemixt is. Dan ei voor ei meekloppen en daarna voorzichtig de bloem, zout en bakpoeder erdoor scheppen. Bij een zak ingrediënten waarbij de suiker en bloem al gemengd zijn, word ik wantrouwig. Daar kan nooit een goede cake uitkomen.

Boter loskloppen, eieren toevoegen en dan de inhoud van de zak. Vijf minuten mengen, als compromis tussen tien minuten boter en suiker en slechts luchtig doorscheppen van de bloem. Stukjes gekonfijte aardbei en appel doemen op in het beslag en een mierzoete lucht vult de keuken. 

Halverwege het bakproces barsten de korsten van de twee cakes. Ook worden ze in het midden hoger dan aan de uiteindes. Een baktemperatuur van 155 graden kan niet de veroorzaker zijn. Ik vermoed dat er veel bakpoeder aan de cakemix is toegevoegd om toch lucht in de cake te krijgen. 

Als ik de cakes gaar uit de oven haal, zijn ze enorm massief en veel te plakkerig. En de smaak? Zoet van het type waar alleen heel oude dames van smullen. En dat treft, want schoonoma blijkt dolblij met een halve cake. Toch zal het de laatste keer zijn dat ik haar zo'n mierzoet baksel geef. De volgende keer, en alle keren daarna, bak ik weer gewoon cake zonder zak. Zoals het hoort.

(blogpost van 10 augustus 2014)